IK HOU VAN MIJ*
Ik snapte er niets van. Ik heb toch een goed stel hersens en op veel vlakken in mijn leven ben ik redelijk succesvol. Maar als het ging om mijn gewicht, dan was het een ander verhaal. Niets lukte om af te vallen. Gezond eten, minder eten, juist meer eten, meer sporten, Weight Watchers, Cambridge, het hele aanbod heb ik gehad…. Alles wat ik me voornam, mislukte. Wat kon ik nog doen om af te vallen? Ik had toch alles wel geprobeerd. Dat de sleutel tot afvallen in een hele andere hoek lag, dat had ik nooit verwacht.
PRIORITEIT
In het vorige blog vertelde ik dat ik pas na jaren durfde toe te geven dat ik moeite had met mijn overgewicht. Ik maakte me zorgen over mijn gezondheid. Ik baalde van mijn onvermogen om af te vallen. Maar hoe kon ik nu wel zorgen voor een verandering? De sleutel kwam ik tegen tijdens een training Persoonlijke Ontwikkeling. Ik ontdekte dat ik mezelf geen prioriteit gaf in mijn leven. Het belang van anderen was altijd belangrijker dan mijn belang. Ik schikte me wel. En bij je man en kinderen is die prioriteit misschien van redelijk gelijk niveau, maar ik had het ook bij vrienden, kennissen, collega’s, buren en ja, zelfs vreemden op straat. Het moest met iedereen goed gaan, want dan ‘mocht’ ik me ook goed voelen. En zo lang dat niet het geval was, ging ik aan het werk om de ander zich goed te laten voelen. Steeds weer vielen mijn plannen en voornemens met betrekking tot het eten in het water. Ik had namelijk heel veel tijd nodig om in actie te komen en te denken voor anderen. Althans, dat dacht ik. Mijn prioriteiten? Die waren van ondergeschikt belang. Uit ervaring kan ik je dus vertellen dat het best druk is om je steeds bezig te houden met anderen. Met het gevolg dat ik elke avond uitgeput op de bank zat en vond dat ik wel even wat ontspanning had verdiend.
37 JAAR EN ONDERAAN MIJN PRIORITEITENLIJST
Op het moment dat ik me realiseerde dat hier het probleem lag, baalde ik als een stekker. 37 jaar, moeder van drie prachtige kinderen, een fantastische man, maar daar stond ik….. Onderaan mijn eigen prioriteitenlijstje. Ik was heel verdrietig, maar tegelijk voelde ik me ook bevrijd. Ik had namelijk een weg gevonden naar verandering. Ik begreep namelijk wat ik steeds deed zodat ik niet afviel; ik stond niet boven aan mijn eigen lijst.
* Ken je dat liedje van Harrie Jekkers: ‘ik hou van mij’? (Zo niet: luister het eens, het is echt de moeite waard en bovendien heel grappig ?)
