Meer aandacht dan ik ooit had gedacht….
Zie je deze lekkere bolle toet van dit lieve meisje….;-) Als kind was ik al te zwaar; ik kan me geen periode herinneren waarin ik een ‘normaal’ gewicht had. Ik weet nog goed dat ik bij de schooldokter kwam en hij zei dat ik toch echt wel te zwaar was voor mijn lengte. En zo ging ik al op 7-jarige leeftijd naar de diëtiste.
Ik leerde daarmee al op jonge leeftijd wat ik beter wel en niet kon eten en drinken. Wanneer ik naar kinderfeestjes ging bijvoorbeeld, dan was er meestal wel een moeder die heel lief met me mee wilde denken en voor mij ‘zoute stokjes’ had in plaats van een zakje chips. Dit was allemaal vanuit de beste bedoelingen natuurlijk en binnen de kortste keren had ik geleerd wat ‘goed’ en ‘slecht’ eten was. Maar wat ik vooral leerde, was dat er met mij iets aan de hand was, dat ik niet zoals de rest van de kinderen was. Ik was te dik en dat was niet OK. Enfin, na deze eerste diëtiste heb ik er nog vele versleten. En ook heel wat diëten gevolgd. Je kunt wel zeggen dat ik daarin expert geworden ben.
Tegengestelde effect
Je raadt het vast al; die diëten hadden niet het gewenste effect. Waarmee mijn idee over mij steeds weer werd bevestigd; ik ben niet OK. Het frustreerde me en ik voelde me dom, onzeker, en schaamde me vreselijk. Voor mij, voor mijn lichaam en vooral dat ik daar zelf geen controle over had. Er hielp voor mij maar één ding tegen deze gevoelens en dat was: eten. Ik was in die periode vooral in mijn eentje bezig met al die gedachten rondom eten. Heel eenzaam, als ik er op terugkijk.
Geen aandacht vestigen op mijn dik-zijn
Zo rond mijn 12e jaar nam ik een besluit: het feit dat ik dik ben, wil ik van geen enkele invloed laten zijn op mijn leven. Niet op wat ik kan, op wat ik wil doen of op wat ik wil worden. Dit had tot gevolg dat ik me niet liet belemmeren door mijn gewicht, maar ook dat ik er eigenlijk met niemand echt over sprak wat het met me deed. Het mocht van mij geen plek krijgen in mijn leven want dan werd het voor mijn gevoel te groots. Ik wilde het niet te veel aandacht geven. Althans, zo wilde ik het laten lijken aan de buitenkant, want intern kreeg het zeker wel aandacht. In feite was ik eetverslaafd en mijn verlangen naar een gezond gewicht en vooral gezonde relatie met eten bleef bestaan.
Zoektocht….
Pas veel later, zo rond mijn 36e, inmiddels getrouwd en moeder van 3 kinderen, raakte ik burn-out. En eigenlijk bleek dat veel later een kadootje want ik kwam ik op een ander spoor terecht in mijn zoektocht. Ik ging mijn burn-out aanpakken door te onderzoeken welke patronen dit veroorzaakt hadden. Ik ontdekte van mezelf dat ik jarenlang mijn stress genegeerd had, ik ‘at’ de stress en verdriet over het dik zijn weg. Tel daarbij een hoog verantwoordelijkheidsgevoel op en ik had, naast een eetverslaving, ook een burn out gecreëerd. Met dat pijnlijke inzicht ben ik toen flink aan de slag gegaan; trainingen en coaching gevolgd en de inzichten omgezet in acties. Met kleine stapjes ging ik steeds meer van mezelf houden en durfde me steeds vaker kwetsbaar op te stellen en mijn (ook nare) gevoelens onder ogen te zien en niet meer weg te eten. Het lukte om mijn eetgedrag te normaliseren; geen diëten meer en ook niet meer overmatig eten. Ik ben daar nog iedere dag dankbaar voor!
Maagverkleining
Hoewel ik een normaal eetpatroon ontwikkelde, viel ik helaas weinig af. Inmiddels was mijn stofwisseling door al dat diëten zo traag geworden dat de kilo’s er niet af gingen helaas. Ik ging nadenken over een maagverkleining. Twee jaar lang heb ik getwijfeld: wat als de operatie mislukt? Wat als ik complicaties krijg? Wat als ik te snel en te veel afval? Wat als ik niet voldoende afval? Wat als ik spijt krijg? Wat als ik er per saldo een slechter leven van krijg dan wat ik nu heb? Ik was eigenlijk verder prima gezond, behalve dat ik te zwaar was; zal ik het dan wel doen? Kan ik toch niet zonder operatie afvallen? Wat als ik de operatie niet overleef…? Allemaal twijfels en angsten.
Ik heb heel veel informatie verzameld, er met mijn man, vrienden en lotgenoten over gesproken. Eerst voelde het stiekem nog als ‘falen’ omdat ik het gevoel had dat ik het met een maagverkleining niet zelf zou doen. Langzaamaan werd ik me bewust dat ik het óók met een maagverkleining zelf zou doen. Omdat ik daarmee zelf een keuze zou maken die goed voor mij is. En daarbij moet je ook na een maagverkleining iedere dag opnieuw keuzes maken. Dus reken maar dat ik het dan ook zelf zou doen. Ik hakte de knoop door en heb een gastric bypass gekregen. 45 kilo in totaal afgevallen en ik voel me zo veel fitter, energieker en gezonder!
Hulpmiddel voor duurzaam resultaat
De grootste transformatie is vooral door een verandering van mindset gekomen, met als hulpmiddel mijn maagverkleining. En daar waar ik voorheen vooral niet de aandacht wilde leggen op mijn lijf en gewicht, is dat vandaag de dag totaal anders. Ik heb er zelfs mijn werk van gemaakt! Ik begeleid nu als coach mensen die een maagverkleining hebben ondergaan of overwegen om deze te ondergaan. Ik gun iedereen die een maagverkleining heeft de juiste begeleiding op het gebied van mindset. Zodat het voor íedereen een hulpmiddel is en iedereen daarmee een duurzaam resultaat heeft. Dat het leven letterlijk én figuurlijk lichter wordt met een maagverkleining.
Het waaróm van het te zwaar zijn geworden is heel belangrijk om te onderzoeken. En ja, natuurlijk ben ook ik te zwaar geworden doordat ik te veel heb gegeten. Dat is een ‘open deur’. Maar het is belangrijk om verder te kijken dan dat. Het waaróm te onderzoeken. Iedereen eet wel eens te veel, maar wat maakt dat het niet lukt om dat vele eten op een gegeven ogenblik te stoppen? Wat maakt dat je je steeds voorneemt om gezond te eten en dat het op een gegeven moment toch weer ‘mis’ gaat? Dat je weliswaar geen grote hoeveelheden meer kunt eten, maar eigenlijk wel de hele dag door aan het eten bent? En hoe zit het met andere gebieden in je leven? Je relatie, je mentale gezondheid, je werk, je vrienden, je financiën, je ontspanning? Dat zijn allemaal zaken die ik meeneem in mijn werk als bariatrie coach.
